Ik draaide maar mee in de draaimolen omdat ik dacht dat ik anders van alles zou missen. Geen tijd om te beseffen wat er gebeurt, vooruit starend, hetzelfde patroon volgend. Blijven volhouden, want de anderen blijven ook zitten. De metalen kettingen in een stevige grip om geen controle te verliezen. Vooral de illusie van de controle, want uiteindelijk zou ik toch naar beneden vallen, of ik die kettingen vast had of niet. Ik viel naar beneden, in de put van een burn-out.
Een time-out door een burn-out
De snelheid waarmee ik werd rondgeslingerd was duizelingwekkend. De zweefmolen past zijn tempo niet aan. Tot ik op een dag wou stoppen en gewoon wou stilstaan. Stilstaan bij mezelf en hoe ik me voelde, op zoek naar rust in mijn hoofd. Nadat er zoveel tijd is verstreken, heb ik nu beseft dat ik in een verkeerde attractie ben gestapt zoveel jaren geleden.
Wanneer je 18 jaar bent, maak je een keuze in welke rij je wil staan, niet beseffend dat dit de rest van je leven bepaalt. Het is namelijk heel moeilijk om over te stappen wanneer je eenmaal vastgegespt bent. Iedereen verwacht dat je blijft zitten tot de rit ten einde is. Die kan eindeloos aanvoelen als je er geen plezier aan beleeft. Wanneer je ‘halt’ roept, wordt er raar gekeken en wanneer je in een andere rij wil aanschuiven, heb je niet het juiste ticket. Het hoofddoel van een attractie wordt soms zo voorbij geschoten, namelijk mensen de rit van hun leven bezorgen.
Reactie plaatsen
Reacties